RZYMSKOKATOLICKA PARAFIA PW. WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY W FILIPOWICACH

SAKRAMENT CHRZTU ŚWIĘTEGO

 

„Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w Imię Ojca i Syna i Ducha Świętego" (Mt 28, 19)

Chrzest jest pierwszym z siedmiu sakramentów w Kościele katolickim, który:gładzi grzechy, (grzech pierworodny),daje życie nadprzyrodzone (łaska uświęcająca),czyni nas członkami Kościoła katolickiego,daje udział w kapłaństwie Chrystusa. Jest  udzielany przez zanurzenie lub polanie wodą dzięki działaniu Ducha Świętego jest obmyciem, które oczyszcza, uświęca i usprawiedliwia, oznacza i urzeczywistnia śmierć dla grzechu i wejście w życie Trójcy Świętej przez upodobnienie do misterium paschalnego Chrystusa.

W naturalnej symbolice woda uwalnia od brudu i jest konieczna do tego, by żyć. Znak obmycia wodą oznacza pogrzebanie osoby ochrzczonej w śmierci Chrystusa, z której powstaje ona przez zmartwychwstanie z Nim jako nowe stworzenie do życia według Ducha Świętego.

Chrzest przyjmuje się jeden raz w życiu, ponieważ wyciska on na duszy niezatarte, duchowe znamię, „charakter”, który uzdalnia ochrzczonego do uczestnictwa w kulcie chrześcijańskim.

 

Ochrzcić dziecko mogą:

Zwyczajnym szafarzem chrztu jest biskup i prezbiter (kapłan) oraz diakon. W razie konieczności (np. niebezpieczeństwo śmierci) może ochrzcić każda osoba, nawet nie ochrzczona, mająca wymaganą intencję tzn. chcieć czynić to, co czyni Kościół, gdy chrzci i zastosować trynitarną formułę chrzcielną (N., ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego).

Chrzest zgłaszają osobiście rodzice dziecka w kancelarii parafialnej co najmniej dwa tygodnie wcześniej (przynajmniej jedno z rodziców musi wyrazić zgodę na chrzest).

 

Dokumenty wymagane do sakramentu chrztu:

  1. akt urodzenia dziecka z USC (odpis),
  2. świadectwo ślubu kościelnego rodziców (jeżeli ślub odbył się poza parafią),
  3. dane o rodzicach chrzestnych:
    1. imiona, nazwiska,
    2. data i miejsce urodzenia,
    3. adres zamieszkania,
    4. wyznanie,

Rodzice chrzestni dziecka mieszkający na terenie innych parafii potrzebują zaświadczenie, że są praktykującymi katolikami i mogą pełnić godność rodziców chrzestnych. Zaświadczenia te otrzymuje się w kancelarii parafialnej parafii odpowiadającej aktualnemu miejscu zamieszkania (miejsce zameldowania nie ma znaczenie formalnego – liczy się faktyczny pobyt),

  1. Potwierdzenie odbytej spowiedzi rodziców i rodziców chrzestnych,
  2. Zaświadczenie o uczestniczeniu w katechezie dla rodziców i chrzestnych,
  3. Jeżeli dziecko jest zamieszkałe w innej parafii rodzice dostarczają stosowną zgodę przeniesienia chrztu z parafii zamieszkania dziecka. Zaświadczenia te otrzymuje się w kancelarii parafialnej parafii odpowiadającej aktualnemu miejscu zamieszkania (miejsce zameldowania nie ma znaczenie formalnego – liczy się faktyczny pobyt).

W przypadku gdy rodzice nie są w sakramentalnym związku małżeńskim i nie mają żadnych przeszkód do zawarcia ślubu zalecane jest odłożenie chrztu dziecka do czasu zawarcia sakramentalnego małżeństwa przez rodziców. W związkach, w których istnieją przeszkody do zawarcia katolickiego małżeństwa rodzice muszą wyrazić pisemne zobowiązanie o katolickim wychowaniu dziecka.

Uczestnictwo w katechezie przed chrztem jest obowiązkowe dla rodziców i chrzestnych. Chrzestni spoza parafii, jeżeli odległość na to nie pozwala, mogą uczestniczyć w katechezie organizowanej w swojej parafii. Powinno to być zaznaczone na dostarczonym zaświadczeniu.

Wskazane jest, aby imię dziecka wybrane było spośród imion świętych, by patron był dla dziecka wzorem i przykładem życia chrześcijańskiego oraz orędownikiem z nieba.

 

Rodzice dziecka

Przed Chrztem dziecka rodzice są zobowiązani do wysłuchania nauki przed chrzcielnej. Powinni również przystąpić do Sakramentu Pokuty, a podczas Mszy świętej chrzcielnej do Komunii świętej.

W czasie chrztu dziecko powinna trzymać matka szczególnie w trzech momentach (główka dziecka na prawej ręce):

  • podczas obrzędów wstępnych i wniesienia dziecka,
  • podczas samego momentu chrztu sakramentu,
  • podczas błogosławieństwa.

Rodzice, prosząc o chrzest dla swego dziecka, przyjmują na siebie obowiązek wychowania go w wierze. Mają dawać pierwsze świadectwo wiary – słowem i przykładem.

Po udzieleniu Chrztu, rodzice dziecka wdzięczni Bogu i wierni podjętym zadaniom, mają obowiązek, zapoczątkowane na Chrzcie, nowe życie rozwijać przez chrześcijańskie wychowanie w rodzinie, nauczyć dziecko modlitwy, posyłać na katechezę, przygotować do Bierzmowania oraz do uczestnictwa w Eucharystii.

 

Rodzice chrzestni

Prawo Kościoła wymaga aby przyjmujący chrzest, jeśli to możliwe, posiadał chrzestnego (kan. 872 KPK). Dla każdego dziecka należy wybrać przynajmniej jednego chrzestnego, chrzestną lub dwoje chrzestnych (por. kan. 873 KPK).

Według Kodeksu Prawa Kanonicznego do przyjęcia zadania chrzestnego może być dopuszczony ten, kto:

  1. Ukończył 16 lat - chyba że biskup diecezjalny określił inny wiek albo proboszcz lub szafarz jest zdania, że słuszna przyczyna zaleca dopuszczenie wyjątku,
  2. Jest praktykującym katolikiem - bierzmowanym i przyjął już sakrament Najświętszej Eucharystii, uczestniczy regularnie we Mszy świętej niedzielnej i świątecznej oraz prowadzi życie zgodne z wiarą i odpowiadające funkcji, jaką ma pełnić,
  3. Jeżeli żyje w związku to musi to być związek małżeński kościelny - sakramentalny,
  4. Jeżeli jest uczniem to powinien aktualnie uczęszczać na katechizację,
  5. Jest wolny od jakiejkolwiek kary kanonicznej, zgodnie z prawem wymierzonej lub deklarowanej,
  6. Nie jest ojcem lub matką przyjmującego chrzest.

 

Chrzestnymi nie mogą być osoby:

  • żyjące w związkach niesakramentalnych (bez ślubu kościelnego),
  • młodzież nie uczestnicząca w katechezie,
  • osoba, która nie przyjęła sakramentu bierzmowania,
  • obojętni religijnie,
  • prowadzący gorszący tryb życia.

Rodzice chrzestni maja obowiązek uczestnictwa w nauce przed chrzcielnej. Prosimy rodziców chrzestnych będących spoza naszej parafii o przyniesienie od własnego Księdza Proboszcza zaświadczenia potwierdzającego możliwość pełnienia godności chrzestnego(ej).

Z okazji Chrztu dziecka chrzestni powinni przystąpić do Spowiedzi i Komunii świętej. W przyszłości rodzice chrzestni powinni być także świadkami Bierzmowania swego chrześniaka i uczestniczyć w ważniejszych wydarzeniach jego życia (I Komunia święta, ślub).

Dodatkowo rodzice chrzestni mają towarzyszyć w chrześcijańskim wtajemniczeniu dziecka, pomagać, aby ochrzczony prowadził życie chrześcijańskie odpowiadające przyjętemu sakramentowi i wypełniał wiernie złączone z nim obowiązki.

Kiedy o ochrzczenie dziecka proszą rodzice, którzy są ludźmi niewierzącymi lub niepraktykującymi, wtedy chrzestni muszą spełniać wymagania większe niż w sytuacji, gdy mamy do czynienia z rodzicami głęboko wierzącymi. Rola chrzestnych ma polegać wtedy na przejęciu całości lub w znacznej części obowiązku wychowania w wierze dziecka ochrzczonego. Stąd właśnie owe dodatkowe wymagania. Chrzestni w tym wypadku są bowiem nie tylko pomocnikami, ale osobami wypełniającymi podstawowe zadanie.

 

Więcej informacji nt. sakramentu chrztu można uzyskać czytając:

Instrukcję Episkopatu Polski

Kodeks Prawa Kanonicznego

 

 

SAKRAMENT BIERZMOWANIA

 

Bierzmowanie jest tradycyjnie drugim sakramentem wtajemniczenia chrześcijańskiego, w którym ochrzczeni otrzymują pełnię Ducha Świętego, tak jak Apostołowie otrzymali Go w dzień Pięćdziesiątnicy. Bierzmowanie jest więc dopełnieniem łaski chrztu, daje jej wzrost i pogłębienie, ściślej jednoczy z Chrystusem dzięki Jego Duchowi, głębiej zakorzenia w synostwie Bożym, pomnaża dary Ducha Świętego otrzymane we chrzcie, udoskonala więź z Kościołem, udziela specjalnej mocy Ducha Świętego do mężnego wyznawania imienia Chrystusa oraz do szerzenia i obrony wiary słowem i czynem (por. KKK nr 1303).

Bierzmowanie razem ze chrztem tworzy podwójny sakrament (por. KKK nr 1290). Chrzest prowadzi do bierzmowania i domaga się jego, bierzmowanie z kolei wymaga uprzedniego chrztu i rozwija zapoczątkowane przez niego nowe życie. O związku bierzmowania z chrztem świadczy także wyznanie wiary chrzcielnej składane przez kandydatów oraz to, że świadkami bierzmowania są zwykle rodzice chrzestni bierzmowanych (por. KPK kan. 893 §1, §2).

Jak mówi Kan. 880 - § 1Sakrament bierzmowania jest udzielany przez namaszczenie krzyżmem na czole, którego dokonuje się przez nałożenie ręki i wypowiedzenie słów przepisanych w zatwierdzonych księgach liturgicznych.

Zwyczajnym szafarzem (Kan. 882) sakramentu bierzmowania jest biskup. Ważnie udziela tego sakramentu również prezbiter posiadający taką władzę na podstawie powszechnego prawa lub szczególnego udzielenia ze strony kompetentnej władzy.

Zgodnie z Dekretem Metropolity Krakowskiego w sprawie organizacji i funkcjonowania katechezy parafialnej w Archidiecezji Krakowskiej z dnia 30 października 2006 r. sakrament bierzmowania udzielany jest przy końcu trzeciej klasy gimnazjum lub na początku pierwszych klas szkół ponadgimnazjalnych. Podstawowym przygotowaniem jest dwugodzinna katecheza w szkole. Dodatkowym, koniecznym uzupełnieniem są spotkania z bierzmowanymi przy parafii zamieszkania. Parafialne przygotowanie do bierzmowania należy realizować w oparciu o materiały: Wypłyń na głębię.

Zgodnie z Kan. 889 § 1 zdatnym do przyjęcia bierzmowania jest każdy i tylko ten, kto został ochrzczony, a nie był jeszcze bierzmowany.

§ 2. Poza niebezpieczeństwem śmierci, mający używanie rozumu wtedy godziwie przyjmuje bierzmowanie, gdy jest odpowiednio pouczony, właściwie dysponowany i może odnowić przyrzeczenia chrzcielne.

Świadkiem bierzmowania powinna być osoba, która już przyjęła ten sakrament, ponieważ bierze ona pewną odpowiedzialność za bierzmowanego. Zobowiązuje się bowiem pomagać mu w dotrzymywaniu obietnic wynikających z tego sakramentu. Taka osoba winna więc najpierw sama realizować Jezusowy „przepis na życie”, dawać dobre świadectwo życia wiarą. Wtedy może stanąć przy młodym człowieku jako świadek bierzmowania, ponieważ też kiedyś w tym sakramencie świadomie i dobrowolnie wybrała Chrystusa. Świadkiem bierzmowania nie mogą być rodzice (wymóg Prawa Kanonicznego). W czasie obrzędów sakramentu świadek kładzie prawą dłoń na ramieniu kandydata na znak, że będzie go wspierał radą i czynem w życiu zgodnym z wyznawaną wiarą. Od świadków nie są wymagane żadne dokumenty. Oczywistym jest jednak, że w dniu bierzmowania są wyspowiadani i przystępują do Komunii św.

 

Obrzęd bierzmowania składa się z trzech elementów. Są to:

  • nałożenie ręki przez biskupa na głowę bierzmowanego,
  • namaszczenie olejem Krzyżma na czole ochrzczonego - jest to znak obfitości, radości, oczyszczenia, uzdrowienia, umocnienia, a także znak konsekracji czyli poświęcenia bierzmowanego Bogu. Przez namaszczenie bierzmowany otrzymuje znamię Ducha Świętego, znak przynależności i poddania się Temu, który nas naznaczył.
  • słowa: „Przyjmij znamię daru Ducha Świętego”.

 

Dokumenty potrzebne do sakramentu bierzmowania:

  • metryka chrztu (dot. osób ochrzczonych poza parafią),
  • zaświadczenie o uczestnictwie w katechezie szkolnej lub ostatnie świadectwo katechizacji,
  • w przypadku osób starszych - świadectwo ukończenia katechizacji szkolnej.

 

Po przyjęciu bierzmowania należy zaświadczenie o bierzmowaniu przedstawić w parafii chrztu celem wpisania do uwag właściwego aktu chrztu.

 

Imię – patron bierzmowania

Ze względu na fakt istotnego powiązania sakramentu bierzmowania z sakramentem chrztu kandydat do bierzmowania powinien zachować imię chrzcielne. Zwyczajowo jednak można wybrać imię Świętego Patrona, którego kandydat pragnie naśladować. Powinna być to osoba uznana przez Kościół za świętą lub błogosławioną.

 

Więcej informacji nt. sakramentu bierzmowania można uzyskać czytając:

„Instrukcję duszpasterską dotyczącą sakramentu bierzmowania” oraz Kodeks Prawa Kanonicznego

 

 

EUCHARYSTIA – I KOMUNIA ŚWIĘTA

 

Eucharystia jest „źródłem i zarazem szczytem całego życia chrześcijańskiego”. Chrystus Pan powiedział wyraźnie: „Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie. Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym” (J 6,53-54).

Kościół otrzymał od Chrystusa jako dar największy Eucharystię. Dlatego Kościół troszczy się, aby chrześcijanie dobrze rozumieli tajemnicę Eucharystii, świadomie, aktywnie, pobożnie i owocnie w niej uczestniczyli. Czyni to szczególnie podczas przygotowania dzieci do pierwszego, pełnego uczestnictwa w Eucharystii. Przygotowanie to zmierza do wyrobienia u dzieci postawy dysponującej do właściwego przeżywania Eucharystii. Ważnym elementem tego przygotowania jest też sam przebieg i przeżycie przez dzieci uroczystości pierwszej spowiedzi i Komunii Świętej.

Bezpośrednie przygotowanie do pierwszej spowiedzi i pierwszego pełnego uczestnictwa we Mszy św. rozpoczyna się w klasie III szkoły podstawowej poprzez katechizację. Rodzice do tego wydarzenia przygotowują dziecko już od samego urodzenia poprzez m.in. wspólną modlitwę,  mszę świętą. W ten sposób dzieci będą uczyły się, iż rezultatem drogi nawrócenia jest wejście w komunię z Bogiem i Kościołem, która najpełniej wyraża się w ponownym przystępowaniu do Eucharystii.

 

SAKRAMENT POKUTY

 

Dzień Pierwszej Komunii świętej to misterium spotkania się z niepojętym Bogiem, który objawia się człowiekowi z całą pełnią swoich darów, pod postaciami Chleba i Wina. Po drodze jednak do ołtarza dziecko zatrzymać się musi przy konfesjonale. Rodzice powinni w możliwie najdelikatniejszy sposób pomóc księdzu przygotowującemu dziecko do Sakramentu Pojednania i Pierwszej Komunii św. Niech konfesjonał od pierwszej chwili nie stanie się miejscem samooskarżania się lecz będzie miejscem całkowitego oddania się przebywającej tam Miłości Jezusa Chrystusa mówiącego przez kapłana.

Dziecko przystępuje do I Komunii Świętej w swojej parafii. Tylko w uzasadnionych sytuacjach może przystąpić do tego sakramentu w innej parafii po przedstawieniu stosownych dokumentów.

 

Aby dziecko mogło przystąpić do I Komunii Świętej należy przedstawić:

  1. świadectwo chrztu, jeśli sakrament ten został przyjęty, przez dziecko, w innej parafii,
  2. pisemną zgodę Księdza Proboszcza z własnej parafii (jeśli dziecko należy do innej parafii).

 

Więcej informacji nt. sakramentu pierwszej komunii świętej można uzyskać czytając:

Kodeks Prawa Kanonicznego

 

 

SAKRAMENT POKUTY I POJEDNANIA

 

To sakrament ustanowiony w Kościele przez Chrystusa. Mocą Ducha Świętego, grzechy po Chrzcie popełnione, szczerze objęte żalem i wyznane spowiednikowi z wolą poprawy, zostają przez Boga odpuszczone mocą absolucji kapłańskiej.

Oznacza, to że grzesznik przystępujący pod wpływem Ducha Świętego do Sakramentu Pokuty, winien na pierwszym miejscu nawrócić się do Boga całym sercem. To wewnętrzne nawrócenie serca, które obejmuje żal za grzechy i postanowienie podjęcia nowego życia, wyraża się poprzez wyznanie grzechów Kościołowi, przez zadośćuczynienie i poprawę życia. Pan Bóg zaś udziela odpuszczenia grzechów za pośrednictwem Kościoła, który działa przez posługę kapłanów.

Pierwszym darem zmartwychwstałego Jezusa jest sakrament pokuty zwany często spowiedzią, sakramentem pojednania czy też przebaczenia. Jezus w wieczerniku, kiedy ukazał się apostołom, „tchnął na nich i powiedział im: Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane” (J 20,22-23).

Grzech jako łamanie, nie zachowywanie Bożych przykazań jest przede wszystkim obrazą Boga, zerwaniem jedności z Nim. Narusza on równocześnie komunię z Kościołem. Dlatego też nawrócenie przynosi przebaczenie ze strony Boga, a także pojednanie z Kościołem, co wyraża i urzeczywistnia w sposób liturgiczny sakrament pokuty i pojednania.

Ci zaś, którzy przystępują do sakramentu pokuty, otrzymują od miłosierdzia Bożego przebaczenie zniewagi wyrządzonej Bogu i równocześnie dostępują pojednania z Kościołem, któremu grzesząc, zadali ranę, a który przyczynia się do ich nawrócenia miłością, przykładem i modlitwą.

 

WARUNKI DOBREJ SPOWIEDZI

 

  1. rachunek sumienia
  2. żal za grzechy
  3. mocne postanowienie poprawy
  4. szczera spowiedź
  5. zadośćuczynienie Panu Bogu i bliźniemu

 

SKUTKI DUCHOWE SAKRAMENTU POKUTY

 

  • pojednanie z Bogiem, przez które penitent odzyskał łaskę Bożą,
  • pojednanie z Kościołem,
  • darowanie kary wiecznej, związanej z grzechami śmiertelnymi,
  • darowanie, przynajmniej częściowe, kar doczesnych, będących skutkiem grzechów,
  • pokój i pogoda sumienia oraz pociecha duchowa,
  • wzrost sił duchowych do walki ze złem.

 

Indywidualna i kompletna spowiedź z grzechów ciężkich oraz rozgrzeszenie, stanowią jedyny zwyczajny sposób pojednania się z Bogiem i Kościołem. Drogę powrotu do Boga nazywamy nawróceniem się od popełnionych grzechów oraz mocne postanowienie poprawy na przyszłość. Źródłem nawrócenia jest nadzieja na miłosierdzie Boże.

 

TAJEMNICA SPOWIEDZI

Ściśle zobowiązuje kapłana do zatrzymania w tajemnicy wszystkiego, co usłyszał w czasie spowiedzi, nawet gdy dotyczy to zbrodni ściganej przez prawo i nawet gdy milczenie sprowadzić może na niego nieszczęście.

 

ODPUST

Jest to całkowite lub częściowe darowanie przez Boga kar doczesnych będących skutkiem grzechów.

Aby zyskać odpust zupełny trzeba:

  • być w stanie łaski Bożej (uświęcającej),
  • przyjąć Komunię świętą,
  • pomodlić się w intencjach papieża,
  • wyzbyć się wszelkiego przywiązania do grzechów.

 

Przykazania kościelne nakazują nam abyśmy przynajmniej raz w roku przystąpili do sakramentu pokuty a w okresie wielkanocnym przyjęli Komunię Św.

Okres Komunii wielkanocnej trwa do Uroczystości Trójcy Przenajświętszej.

 

Dla rozwoju duchowego zaleca się spowiedź regularną. W przypadku popełnienia grzechu ciężkiego konieczna jest spowiedź św.

 

W naszej parafii okazja do spowiedzi św. ma miejsce przed każdą poranną i wieczorną mszą św. oraz w każdy pierwszy piątek miesiąca.

 

Więcej informacji nt. sakramentu pokuty można uzyskać czytając:

„Instrukcję Episkopatu Polski dla duchowieństwa dotycząca wprowadzenia w życie nowych obrzędów pokuty” oraz Kodeks Prawa Kanonicznego

 

 

SAKRAMENT KAPŁAŃSTWA

 

W Kościele istnieją trzy stopnie sakramentu święceń:

  • diakonat,
  • prezbiterat (kapłaństwo),
  • biskupstwo.

 

Wszystkie te święcenia mają odrębny charakter sakramentalny. W szczególny sposób upodabniają człowieka do Chrystusa Kapłana, Proroka i Pasterza. W tej potrójnej funkcji Chrystusa ma udział każda wyświęcona osoba.

Kapłanem może być, zgodnie z wolą Chrystusa i tradycją Kościoła, tylko mężczyzna. W sakramencie święceń kapłańskich dokonuje się jego zjednoczenie z Chrystusem Kapłanem, tak że przyjęte kapłaństwo staje się szczególnym uczestnictwem oraz kontynuacją kapłaństwa Chrystusa, najwyższego i jedynego Kapłana, a osoba kapłana staje się znakiem, obrazem i narzędziem Chrystusa Kapłana, Głowy, Pasterza i Oblubieńca Kościoła. Dlatego w Kościele rzymskokatolickim zobowiązany jest on do życia w celibacie, podjętego dla Królestwa (Mt 19,12; Łk 18,29).

Stanowisko Kościoła rzymskokatolickiego w sprawie możliwości przyjmowania sakramentu święceń kapłańskich przez kobiety jest jednoznacznie negatywne. Kodeks Prawa Kanonicznego jednoznacznie stwierdza, że święcenia ważnie mogą otrzymać ochrzczeni mężczyźni, natomiast kobiety niezdolne są do kapłaństwa z prawa Bożego; niemożność udzielania sakramentu święceń kapłańskich kobietom z powodu „całkowicie wolnej i suwerennej decyzji Jezusa Chrystusa, który na swych apostołów powołał samych mężczyzn”. Papież stwierdza, że związana ze święceniami kapłańskimi misja nauczania, uświęcania i kierowania wspólnotą została przez Chrystusa powierzona apostołom i od początku zastrzeżona wyłącznie dla mężczyzn. Nawet Maryja „nie otrzymała misji właściwej apostołom ani kapłaństwa urzędowego”, co nie umniejsza jej godności, ale odpowiada zamysłowi Bożemu; stąd też Kościół nie ma władzy udzielania sakramentu święceń kapłańskich kobietom, a jego stanowisko ma charakter wiążący i ostateczny.

Więcej informacji nt. sakramentu kapłaństwa można uzyskać czytając:

„Zmodyfikowanąinstrukcję w sprawie posług oraz święceń udzielanych w seminariach duchownych” (4 V 1982) oraz Kodeks Prawa Kanonicznego

 

Informacje dla osób pragnących wstąpić do Wyższego Seminarium Duchowego Archidiecezji Krakowskiej znajdują się w poniższym linku: http://seminarium-krakow.pl/dla-kandydatow/

 

 

 

SAKRAMENT MAŁŻEŃSTWA

 

Kto może zawrzeć Sakrament Małżeństwa?

Obowiązuje zakaz państwowy i kościelny zawierania małżeństw przez osoby, które nie ukończyły 18 roku życia. Dla mężczyzny zwolnienie od tej granicy nie jest przewidziane. Kobieta, która ukończyła 16 rok życia, może uzyskać zgodę. Wymagane jest wówczas spotkanie rodziców z Ks. Proboszczem
i wyrażenie pisemnej zgody na zawarcie małżeństwa przez ich dziecko oraz uzyskanie dyspensy ks. biskupa.

 

Ślub konkordatowy

Po podpisaniu w lipcu 1998 roku ustawy konkordatowej przez Polskę i Stolicę Apostolską wystarczy zawrzeć związek małżeński w kościele oraz dopełnić kilku formalności, aby był on uznawany przez polskie prawo. Dwie oddzielne ceremonie ślubne w kościele i Urzędzie Stanu Cywilnego nie są już konieczne (choć narzeczeni nadal mogą się na nie zdecydować).

Jeśli przyszli małżonkowie chcą mieć ślub konkordatowy trzeba dostarczyć do parafii dokument
z Urzędu Stanu Cywilnego wydany w trzech egzemplarzach. Dokument ten nosi tytuł 'Zaświadczenie stwierdzające brak okoliczności wyłączających zawarcie małżeństwa'. Na odwrotnej stronie tego „Zaświadczenia” znajduje się formularz dokumentu, który będzie wypełniony przez parafię
i duchownego asystującego przy zawarciu małżeństwa. Potrzebny dokument trzeba odebrać w USC nie wcześniej niż trzy miesiące przed datą ślubu. Po przyjęciu sakramentu małżeństwa jeden egzemplarz otrzymują nowożeńcy, jeden pozostaje w parafii, jeden przez parafię jest przekazany do Urzędu Stanu Cywilnego.

 

Przygotowanie do ślubu w Kościele Katolickim (na przykładzie Archidiecezji Krakowskiej) wiąże z kolejnymi krokami, które narzeczeni mają wykonać przed ślubem.

 

  1. Katechezy dla narzeczonych

Można wybrać spośród zaproponowanych form:

  1. Czterotygodniowe katechezy dla narzeczonych -  cztery spotkania (co tydzień) po dwie godziny; termin i miejsce można wybrać według informacji na stronie internetowej Wydziału Duszpasterstwa Rodzin Kurii Metropolitalnej w Krakowie. Nie trzeba wcześniej zgłaszać swego udziału.
  2. Dwudniowe katechezy dla narzeczonych - organizowane są w czasie weekendu, w sobotę od 8.30 - 19.00 i w niedzielę od 9.00 - 15.00. Informacje i zapisy: w Wydziale Duszpasterstwa Rodzin Kurii Metropolitalnej w Krakowie. Na Dwudniowe katechezy przyjmowane są tylko zapisane pary narzeczonych.

 

Uwaga Narzeczeni! Katechezy w ramach przygotowania bezpośredniego do sakramentu małżeństwa są ważne jeden rok!

 

  1. Trzy spotkania w Katolickiej Poradni Życie Rodzinnego

Narzeczeni po odbyciu wszystkich katechez udają się na trzy spotkania do poradni życia rodzinnego.

Poradnie służą pomocą w:

  1. przygotowaniu się do ważnego wydarzenia w życiu jakim jest sakrament małżeństwa,
  2. rozwiązywaniu trudności w wierze,
  3. odkrywaniu wartości czystości przedmałżeńskiej i małżeńskiej,
  4. ukazywaniu właściwego wymiaru miłości narzeczeńskiej, małżeńskiej i rodzinnej,
  5. kształtowaniu postaw pro-rodzinnych,
  6. uczeniu zasad odpowiedzialnego rodzicielstwa,
  7. poszerzeniu wiedzy o metodach naturalnego planowania rodziny opartych na rozpoznawaniu okresów płodności i niepłodności małżeńskiej,

Dwa z trzech spotkań w poradni można zastąpić jednodniowym "Kursem naturalnego rozpoznawania płodności w/g metody prof. J. Rötzera (NPR)" lub jednodniowym udziałem na "Warsztatach Komunikacji Małżeńskiej (WKM)" .

Informacje o tych kursach znajdują się na stronie internetowej Wydziału Duszpasterstwa Rodzin. Zapisy dokonywane są telefonicznie w WDR.

  1. Spisanie protokołu przedślubnego w kancelarii parafialnej

 

Najpóźniej trzy miesiące przed ślubem oboje narzeczeni zgłaszają się do kancelarii parafialnej w miejscu zamieszkania narzeczonej lub narzeczonego i przynoszą ze sobą:

  1. dowody osobiste,
  2. metryki chrztu do ślubu (wypisane do 6 m-cy przed dniem przedłożenia w kancelarii),
  3. 3 kopie z USC stwierdzające stan wolny narzeczonych (te dokumenty potrzebne są w celu zawarcia tzw. ślubu konkordatowego czyli ze skutkiem cywilnym). Są ważne tylko 3 miesiące od daty wydania i muszą być aktualne (ważne) w dniu ślubu. W innym wypadku potrzebny jest dokument kontraktu cywilnego,
  4. indeks ukończenia katechizacji,
  5. świadectwo ukończenia Katechez dla narzeczonych i odbycia spotkań w Katolickiej Poradni Życia Rodzinnego.
  6. Zapowiedzi

 

Informację o zamiarze zawarcia małżeństwa należy podać do wiadomości publicznej, dlatego wypisuje się i wywiesza specjalny komunikat, czyli zapowiedzi.

Narzeczony(a), który mieszka w innej parafii niż ta, w której spisuje się protokół przedślubny, otrzymuje specjalny dokument, który zanosi do kancelarii swojej parafii w celu ogłoszenia także tam zapowiedzi. Zapowiedzi ogłasza się przez wywieszenie informacji na tablicy ogłoszeń parafialnych przez 8 dni (dwie niedziele i tydzień między nimi). Po ogłoszeniu zapowiedzi, należy dokument odebrać i zanieść do parafii, gdzie spisywany jest protokół przedślubny.

 

  1. Kartka do spowiedzi św.

Każdy z narzeczonych otrzymuje ją w czasie spisywania protokołu przedślubnego.

Pierwszą spowiedź św. należy odbyć zaraz po spisaniu protokołu a drugą dzień lub dwa przed ślubem kościelnym.

 

VI.Ślub poza swoją parafią, jedno z narzeczonych jest osobą niewierzącą lub innego wyznania, ślub za granicą, ślub z obcokrajowcami, ślub młodocianych.

1.      ślub poza swoją parafią:

a)      Protokół spisuje się w parafii narzeczonego lub narzeczonej lub za pisemną zgodą ks. proboszcza narzeczonego lub narzeczonej, w parafii gdzie będzie odbywał się ślub.

b)      W wypadku, gdy protokół spisywany jest w parafii narzeczonego lub narzeczonej a ślub odbywa się w innej parafii wtedy, potrzebna jest licencja do pobłogosławienia ślubu.

c)       Czasem ślub odbywa się w kościele, który nie jest kościołem parafialnym, lecz np. zakonnym, wtedy licencja jest przekazywana z parafii spisującej protokół do ks. proboszcza parafii na terenie, której znajduje się ten kościół, a ten dopiero deleguje określonego kapłana do asystowania przy tym małżeństwie.

d)      Licencję między parafiami przenoszą zainteresowani narzeczeni. Wraz z licencją zabierają także 3 egzemplarze dokumentu z USC, stwierdzające stan wolny narzeczonych.

2.      Jedno z narzeczonych jest osobą niewierzącą lub innego wyznania - należy skontaktować się z kancelarią parafialną i zasięgnąć informacji.

3.      Ślub za granicą, ślub z obcokrajowcem - należy skontaktować z ks. proboszczem narzeczonej lub narzeczonego i zasięgnąć informacji.

4.      Ślub młodocianych (o tej sytuacji mówimy wtedy, gdy narzeczona ma więcej niż 16 lat a mniej niż 18 lat, narzeczony ma skończone 18 lat). Załatwianie zaczyna się od wystąpienia do sądu rodzinnego o wyrażenie zgody na zawarcie małżeństwa. W Archidiecezji Krakowskiej wymagana jest także dwukrotna rozmowa młodocianych z Dekanalnym Duszpasterzem Rodzin. Po tych spotkaniach Dekanalny Duszpasterz Rodzin stwierdza na piśmie, czy młodociani są dojrzali do zawarcia sakramentu małżeństwa. Te dwa dokumenty (decyzję sądu, opinię Dekanalnego Duszpasterza Rodzin) dołącza ks. proboszcz do prośby o dyspensę od wieku skierowaną do kurii diecezjalnej. Katechezy i spotkania w poradni obowiązują młodocianych tak samo, jak wszystkich innych narzeczonych.

 

Więcej informacji nt. sakramentu małżeństwa można uzyskać czytając:

Instrukcję Episkopatu Polski

Kodeks Prawa Kanonicznego

 

 

NAMASZCZENIE CHORYCH

 

Kościół wierzy i wyznaje, że wśród siedmiu sakramentów istnieje jeden specjalnie przeznaczony do umocnienia osób dotkniętych chorobą – sakrament namaszczenia chorych. Jest on jednym z sakramentów uzdrowienia chrześcijańskiego. Jest to sakrament, w którym ciężko chory otrzymuje przez namaszczenie olejem św. i modlitwę kapłana szczególne łaski, ulgę w cierpieniu, a niekiedy przywrócenie zdrowia. Sakrament ten ma również moc gładzenia grzechów.

Sakrament namaszczenia chorych został ustanowiony przez Jezusa i potwierdzony słowami „Duch Pański spoczywa na mnie namaścił mnie i posłał mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie, abym uciśnionych odsyłał wolnymi, abym obwoływał rak łaski od Pana” (Łk 4, 18)

W dokumentach Soboru Trydenckiego czytamy: „Istotą jest łaska Ducha Świętego. Jego to namaszczenie usuwa winy, jeśli byłyby jeszcze jakieś do odpokutowania, oraz pozostałości grzechu: przynosi ulgę i umocnienie duszy chorego, wzbudzając w nim wielką ufność w miłosierdzie Boże. Chory podniesiony na duchu łatwiej znosi dolegliwości choroby i trudy, łatwiej opiera się pokusom szatana… a niekiedy odzyskuje zdrowie ciała, jeśli jest to pożyteczne dla zbawienia duszy”.

Chrystus w sakramencie namaszczenia daje swoim wiernym, dotkniętym chorobą, potężną pomoc i obronę. Człowiek chory potrzebuje szczególnej łaski Bożej, aby pod wpływem lęku nie upadł na duchu i podlegając pokusom nie zachwiał się w wierze.

 

Kto i kiedy może przyjąć namaszczenie chorych?

Namaszczenie chorych nie jest sakramentem przeznaczonym tylko dla tych, którzy znajdują się w ostatecznym niebezpieczeństwie utraty życia. Odpowiednia pora na przyjęcie tego sakramentu jest już wówczas, gdy wierny znajdzie się w niebezpieczeństwie na skutek choroby lub starości. Sakrament ten może zostać ponownie udzielony, jeśli chory po wyzdrowieniu znowu ciężko zachoruje lub jeśli w czasie trwania tej samej choroby niebezpieczeństwo stanie się poważniejsze.

Podstawą do przyjęcia sakramentu namaszczenia jest stan łaski uświęcającej (spowiedź i komunia św.).

Nie wolno udzielać namaszczenia chorych tym, którzy uparcie trwają w jawnym grzechu ciężkim, osobom niepraktykującym, nie wierzącym.

 

Sakramentu namaszczenia chorych można udzielić:

  1. choremu przed operacją chirurgiczną, jeśli przyczyną operacji jest niebezpieczna choroba,
  2. osobie w podeszłym wieku, jeśli widać, że opuszczają ją siły fizyczne lub znajduje się w kalectwie, niedołęstwie. Osoba starsza może zawsze przystąpić do tego sakramentu,
  3.  dzieciom można udzielić namaszczenia chorych jeśli osiągnęły taki poziom umysłowy, że ten sakrament może im przynieść pokrzepienie,
  4. choremu, który stracił przytomność lub używanie rozumu, jeśli istnieje prawdopodobieństwo, że jako wierzący prosiłby o to, gdyby był przytomny. Wynika stąd, że w zwyczajnej sytuacji ksiądz może udzielić sakramentu tylko wtedy, gdy zna tę osobę, która jest już nieprzytomna, lub ktoś w sposób odpowiedzialny mógłby zaświadczyć, że jest to osoba ochrzczona, praktykująca i na pewno pragnęłaby przyjąć sakramenty Kościoła w niebezpieczeństwie śmierci,
  5. w wielkim zgromadzeniu wiernych np. w czasie pielgrzymki, spotkania diecezjalnego, dni chorych dla danego miasta lub parafii, zjazdu stowarzyszeń chorych jednak pod warunkiem odpowiedniego przygotowania duszpasterskiego chorych mających przyjąć sakrament namaszczenia. W takim zgromadzeniu do sakramentu powinny przystąpić tylko osoby poważnie chore, kalecy, inwalidzi, osoby starsze wcześniej jednak należy dać im okazję do spowiedzi świętej.

 

Nigdy nie udziela się sakramentu namaszczenia umarłym. Ksiądz wezwany do chorego, który już umarł, tylko modli się za zmarłego aby uwolnił go od grzechów i przyjął do swego Królestwa. Jeśli istnieje poważna i uzasadniona wątpliwość, czy chory rzeczywiście już umarł można udzielić mu sakramentu namaszczenia warunkowo.

Pacjenci przebywający w szpitalu są pod opieką duszpasterską księży kapelanów, którzy także mogą udzielić tego sakramentu. Informacja o możliwości kontaktu z kapelanami jest zwykle dostępna na dyżurce pielęgniarek na oddziale.

 

Kto może udzielać sakramentu

Właściwym szafarzem namaszczenia chorych jest tylko sam kapłan. Posługę tę zwyczajnie wykonują biskupi, proboszczowie oraz ich współpracownicy, kapłani, którym w szpitalach powierzona jest troska o chorych lub starców.

Sakramentu chorych udziela się przez namaszczenie na czole i dłoniach olejem poświęconym przez biskupa w Wielki Czwartek oraz przez wymawianie słów: 'Przez to święte namaszczenie niech Pan w swoim nieskończonym miłosierdziu wspomoże ciebie łaską Ducha Świętego. Pan, który odpuszcza ci grzechy, niech cię wybawi i łaskawie podźwignie'.

 

Przygotowanie do udzielenia sakramentu chorych

Przed przyjściem kapłana należy przygotować stolik przykryty białym obrusem, na którym stawia się zapalone świece, krzyż, ewentualnie wodę święconą. Na tak przygotowanym stoliku kładzie kapłan Najświętszy Sakrament oraz oleje. Dobrze jest przygotować szklankę z wodą dla popicia Hostii przez chorego. W czasie udzielania sakramentu namaszczenia chorych powinni modlić się wspólnie także domownicy.

Jeżeli chory chce wyspowiadać się z grzechów, członkowie rodziny powinni wyjść z pokoju, ale dobrze by było, gdyby po zakończeniu spowiedzi wrócili i włączyli się w dalszą modlitwę.

 

Co daje nam namaszczenie chorych

Podobnie jak w każdym sakramencie, również w namaszczeniu chorych, udzielana jest szczególna łaska Ducha Świętego. Duch Święty umacnia chorego, obdarza go pokojem i odwagą, by mógł przezwyciężyć i znieść wszystkie dolegliwości związane z chorobą lub starością. Duch Święty daje choremu moc do przezwyciężenia pokus złego ducha i lęku przed śmiercią. Prowadzi do uzdrowienia duszy, a także uzdrowienia ciała, jeśli taka jest Boża wola.

W sakramencie namaszczenia chorych człowiek dostępuje udziału w zbawczej męce i śmierci Chrystusa. Kościół zachęca wszystkich cierpiących, chorych i umierających, aby świadomie łączyli się z męką i śmiercią Chrystusa i w ten sposób przysparzali dobra całemu ludowi Bożemu, przyczyniając się do jego zbawienia. Sakrament ten jest niejako konsekracją chorego, aby przez swoje cierpienia skutecznie przyczyniał się do zbawiania świata oraz aby przez śmierć sam wszedł do chwały niebieskiej.

 

Jesteśmy odpowiedzialni za wezwanie księdza do chorego, który o to poprosi. Zaniedbanie tego obowiązku obciąża nasze sumienie. Tak samo gdy wiemy, że stan chorego jest ciężki a mimo to zaniedbujemy ten obowiązek.

 

 

 

POGRZEB

 

Każdy katolik winien pamiętać o należnej czci ciału zmarłych wiernych, które przez chrzest stały się świątynią Ducha Świętego. Dlatego też zgodnie z przepisem prawa wierni zmarli, powinni otrzymać pogrzeb kościelny, w którym Kościół:

  • wyprasza duchową pomoc zmarłym,
  • okazuje szacunek ich ciału,
  • żywym niesie pociechę nadziei.

 

Kościół usilnie zaleca zachowanie pobożnego zwyczaju grzebania ciał zmarłych. Najdoskonalszą modlitwą za zmarłych jest Msza święta, którą sprawuje kapłan.

W sprawach pogrzebu należy zgłosić się w parafii stałego lub tymczasowego zamieszkania w celu załatwienia formalności należy dostarczyć:

  • akt zgonu z USC,
  • świadectwo zgonu od lekarza,
  • informacje o ostatni przyjętym sakramencie (np. chorych; jeśli była to zwykła spowiedź wystarczy informacja ustna rodziny),
  • formalności związane z przygotowaniem grobu należy załatwiać z administratorem cmentarza, na którym zmarły ma zostać pogrzebany,
  • jeśli zmarły nie należał do naszej parafii, a ma zostać pochowany na naszym cmentarzu, należy skontaktować się najpierw z proboszczem parafii, do której należał zmarły.

 

Informacje zostały opracowane na podstawie danych dostępnych na stronach internetowych poświęconych powyższemu zagadnieniu.

 

Sakramenty

Copyright © 2015 - 2023 parafiafilipowice.pl

Designed by Photo & Design